Mijn clown, uw steun en toeverlaat.

De allereerste keer dat ik een workshop volgde bij Roelant de Vletter, kwam ik (verstrooid als ik ben)  natuurlijk te laat. Ik stapte de ruimte binnen terwijl iedereen al in een kring stond. Roelant verwelkomde mij met een hartelijke:”En daar is er nog een”. Struikelend over mijn woorden, stamelde ik een soort van verontschuldiging, waarbij ik aangaf mij erg opgelaten te voelen. Omdat ik mijzelf liet zien, had ik als eerste van de groep een rode neus op. “Die heb je verdient met het laten zien wie je bent”, zei Roelant. Dat is het eerste wat een clown doet. Hij laat zien welk gevoel er in zijn zielenroerselen rondwaart. Meestal is dat verwondering, die overgaat in plezier. 

Ik werkte in een psychogeriatrisch verpleeghuis. Ik was hier samen met een collega dagbesteding een tweetal dat als clowns de afdeling opgingen om de bewoners uit hun dagelijkse sleur te halen. Toch voldeed het niet aan mijn verwachtingen. Ik vond  dat ik te oppervlakkig bezig was en op mijn verjaardag kreeg ik van mijn vrouw de basiscursus Speel-wie-je-bent bij Roelant en Madeleine. Hier heb ik veel geleerd over hoe ik kan omgaan met mijn kwetsbare medemens; hoe ik in verbinding kom en hoe ik dat kan doen met lichaam en stem. Hoe ik nieuwe dingen kan laten ontstaan in het moment (creativiteit). Hoe ik om kan gaan met attributen en dat ik ook jebberent een gesprek kan voeren, en veel plezier hierbij kan hebben met de persoon voor wie ik speel. Spelen van klein (op de postzegel) naar groot, van leiden en volgen, van subtiel en doorpakken, de lach en de ernst, om enkele voorbeelden te noemen. 

Maar niet alleen heb ik geleerd om met mijn medemens om te gaan. Ook met mijzelf was het een ontdekkingsreis. Ik leerde mijn authenticiteit kennen en talenten van mij en mijn clown te ontwikkelen. Veel mensen hebben angst om zich aan zijn medemens te laten zien. In de opleiding leer je via de clown om als mens meer zichtbaar te worden. Hierdoor krijg je verbinding die nodig is om te kunnen samenleven en –werken.

Ik heb geleerd dat ik mezelf mag zijn en dat ik daarmee mijn echtheid laat zien. Mijn clown biedt veiligheid en raakt mijn medemens. Hierdoor durft die zich te openen en ontstaat er een verbinding tussen ons waaruit ik door kan pakken in spel en plezier. Vaak is er de lach, soms een traan van ontroering of een diepe zucht.

Ik werk nu al weer elf jaar als Dichterbij-Clown met collega-clowns bij dementerenden, zieke kinderen en  mensen met een verstandelijke beperking en heb ik een rijker leven gekregen.